چــنــيــن دادند ره بــيـــنان دمـــساز         خــبر از بــو عــلــي فاربد بـــاز

   كـه گـفت اي مرد نه خوش شوبخواندن         نه دل ناخوش كن از خسران و راندن

قــبول خــويش را مـــشمــر غنيمت          مــشو گـر رد شـوي هـرگـز هـزيـمت

كــه چــون نـفـريبـي از نعـمـت دمي تو         نگـردي از بلا پسـت غـمـي تـو

بـرون ايـن هـمـه رنگ دگـرگـون          برنـگي ديـگرت آرنـد بـيرون

اگر اين رنگ افتد بر رگويت          دو عالم عنبرين گردد ز بويت

اـگر ايـن رنگ يابي اي يگانه          نبـايد هيچ چيزت جاودانه

همه چيزي چو از تو چيز گردد       ترا كي ميل چيزي نيز گردد

چو تو دائم تو باشي بي بهانه        همه چيزي تو داري جاودانه

چو دائم محو باشي در الهي         ز تو خواهند امّا تو نخواهي