به پيش كعبه ابراهيم ادهم
                  به حق مي گفت كه ای دارای عالم
                                      مرا معصوم دار و بی گنه دار
                                                   گناهی كه آن رود ز آنم نگه دار
    يكي هاتف خطابش كرد آنگاه
                 كه اين عصمت كه تو خواهی ز درگاه
                               همين بوده است از من خلق را خواست
                                                       اگركارتو و ايشان كنم راست
   كه تا جمله به هم معصوم مانيد
                  همه از رحمتم محروم مانيد
                                        اگر معصوم بينم جاودان من
                                                      كه را آمرزم آخر آن زمان من
   هزاران بحر رحمت بی قياس است
                   وليكن بنده را جای هراس است
                                نمی دانم كه تا حرمان من چيست
                                                    طريق عقل سرگردان من چيست
    ندارم در دو جهان جز نيم جان من
                      ز درد او زبانی ترجمان من
                                         چو من از عمر بهبودی نديدم
                                                         زيان ديدم بسی سودی نديدم
    به مردن راضيم زين زندگانی
                    اگر بازم رهانی می توانی
                                 ز سر تاپای من جای نظر نيست
                                                كه بر وی هر زمان زخمی دگر نيست
 

با دل روشن در این ظلمت سرا افتاده ام

نور مهتابم که در ویرانه ها افتاده ام...

سایه پرورد بهشتم از چه گشتم صید خاک ؟

...تیره بختی بین کجا بودم کجا افتاده ام

جای در بستان سرای عشق می‌باید مرا

عندلیبم از چه در ماتم سرا افتاده ام

پایمال مردمم از نارسایی های بخت

سبزه ی بی طالعم در زیر پا افتاده ام

خار ناچیزم مرا در بوستان مقدار نیست

اشک بی قدرم ز چشم آشنا افتاده ام

تا کجا راحت پذیرم یا کجا یابم قرار ؟

برگ خشکم در کف باد صبا افتاده ام

بر من ای صاحبدلان رحمی که از غمهای عشق

تا جدا افتاده ام از دل جدا افتاده ام

لب فرو بستم رهی بی روی گلچین و امیر

در فراق همنوایان از نوا افتاده ام

چــنــيــن دادند ره بــيـــنان دمـــساز         خــبر از بــو عــلــي فاربد بـــاز

   كـه گـفت اي مرد نه خوش شوبخواندن         نه دل ناخوش كن از خسران و راندن

قــبول خــويش را مـــشمــر غنيمت          مــشو گـر رد شـوي هـرگـز هـزيـمت

كــه چــون نـفـريبـي از نعـمـت دمي تو         نگـردي از بلا پسـت غـمـي تـو

بـرون ايـن هـمـه رنگ دگـرگـون          برنـگي ديـگرت آرنـد بـيرون

اگر اين رنگ افتد بر رگويت          دو عالم عنبرين گردد ز بويت

اـگر ايـن رنگ يابي اي يگانه          نبـايد هيچ چيزت جاودانه

همه چيزي چو از تو چيز گردد       ترا كي ميل چيزي نيز گردد

چو تو دائم تو باشي بي بهانه        همه چيزي تو داري جاودانه

چو دائم محو باشي در الهي         ز تو خواهند امّا تو نخواهي

نیا باران زمین جای قشنگی نیست

من از جنس زمینم خوب می دانم

که گل در عقد زنبور است

 یک طرف سودای بلبل

و یک طرف پروانه را هم دوست دارد!!!!!!!!